W wieku XVII różaniec ugruntowuje swą pozycję. Dołączono do różańca Credo i Gloria Patri (Chwała Ojcu...).Odtąd już na trwale słowa te towarzyszą różańcowi, nobilitując go poprzez odwołanie się do Trójcy Świętej, a równocześnie wskazując, że różaniec nie jest mariocentryczny, lecz ma znacznie szerszy wymiar i odmawianie go jest jak ewangeliczna podróż.

Wtedy też wybudowano w Paryżu świątynię pod wezwaniem ,,Naszej Pani Zwycięskiej” (jest to jeden z najsławniejszych kościołów paryskich), a OO. Dominikanie zapoczątkowali odprawianie nabożeństwa 15 sobót różańcowych, które to kościół zatwierdził i obdarzył odpustami. 

W dniu 16.X.2002 r. papież Jan Paweł II wprowadził tajemnicę światła. Od tego momentu odprawia się nabożeństwo 20 sobót.

,,Papież różańca” - Leon XIII w 1883r.ogłosił Encyklikę Supremi apostolatu officio, którą poświęcił modlitwie różańcowej, wskazując ją jako skuteczne narzędzie duchowe wobec bolączek społeczeństwa. To właśnie u niego mocną zachętę i oparcie do szerzenia dzieła ,,Piętnastu Sobót” otrzymywał Bartolo Longo - apostoł różańca. 

W dużej mierze dzięki niemu to nabożeństwo rozpowszechniło się na całym świecie.

Spośród papieży również Jan Paweł II wyróżniał się w promowaniu różańca.

W 2002 r. do biskupów, duchowieństwa i wiernych skierował List Apostolski Rosarium Virginis Mariae (O Różańcu Świętym) odwołując się często do bł. Bartolo Longo, którego szczególny charyzmat oparty był na natchnieniu, jakie usłyszał w głębi serca: ,,Kto szerzy różaniec, ten jest ocalony”.

 Zwłaszcza przez dzieło,, Piętnastu Sobót” rozwinął on chrystologicznego i kontemplacyjnego ducha różańca.

Dalej Jan Paweł II zachęca:

Ojciec św. w modlitwie różańcowej widział źródło mocy dla Kościoła w trzecim tysiącleciu chrześcijaństwa i o potrzebie jej odmawiania nieustannie nam przypominał: ,,Historia różańca pokazuje skuteczność tej modlitwy(…).Czemuż nie wziąć znowu do ręki koronki z wiarą tych, którzy byli przed nami?(…)Weźcie znów ufnie do rąk koronkę różańca, odkrywając ją na nowo w świetle Pisma Świętego, w harmonii z liturgią, w kontekście codziennego życia.”

Nabożeństwo Dwudziestu Sobót ( nie praktykowane dotychczas w Polsce) może być naszą najwspanialszą odpowiedzią na apel Papieża.

Nabożeństwo to rozpoczyna się dwadzieścia sobót bezpośrednio poprzedzających Święto Matki Boskiej Różańcowej.

Czciciele Królowej Różańca św. przygotowują się do odebrania obfitych łask w dniu Jej uroczystości tj. w pierwszą niedzielę października.

Niebieska Królowa ujawnia upodobanie do tego nabożeństwa, darząc swoich czcicieli uzdrawiającą mocą i szczególnymi łaskami ,o czym świadczą liczne świadectwa.

Święto to zostało ustanowione przez papieża św. Piusa V (oddanego czciciela różańca) po zwycięskiej bitwie nad Turkami pod Lepanto (7 październik 1571 r.).

Ten wielki triumf przypisuje się cudownej interwencji Królowej Różańca Świętego.

Aby uwiecznić to wspaniałe zwycięstwo chrześcijaństwa, zostało ustanowione święto Matki Boskiej Zwycięskiej, które dwa lata później przyjęło nazwę święta Matki Boskiej Różańcowej .

Papież Klemens XI, po kolejnym zwycięstwie odniesionym nad Turkami pod Belgradem w roku 1716, rozszerzył to święto na cały Kościół katolicki.

Papież Leon XIII w roku 1885 polecił odmawiać różaniec przez cały październik.

Niezwykła praktyka Dwudziestu Sobót obejmuje udział w Eucharystii( do pełnego uczestnictwa potrzebna jest spowiedź i komunia św.) oraz rozpamiętywanie 

wraz z Matką Bożą życia, męki i chwały Jezusa Chrystusa pogłębione w każdą kolejną sobotę przez odmówienie całego różańca lub przynajmniej jednej części. 

W trakcie Nabożeństwa Dwudziestu Sobót jest pięć pierwszych sobót wynagradzających za grzechy świata, o które prosi Matka Boża w Fatimie ukazując się siostrze Łucji.

Wyjątkowość różańcowych nabożeństw Dwudziestu Sobót można ocenić patrząc na różaniec jako na modlitwę najdroższą dla Maryi, ulubioną przez świętych, uprzywilejowaną przez papieży, rozpowszechnioną wśród narodów, potwierdzoną przez samego Pana Boga zdumiewającymi cudami i wielkimi obietnicami Najświętszej Dziewicy.